“Had ik deze kennis maar aan de start van mijn carrière gehad!”

Op 19-jarige leeftijd, vers van mijn MBO-opleiding, begon ik mijn carrière in het bedrijfsleven. School had ik even achter me gelaten, vol ambitie om praktijkervaring op te doen en te ontdekken wat ik echt leuk vond. Die duidelijkheid over mijn passies moest nog vorm krijgen – iets wat tijd en ervaring zou vereisen. Mijn eerste baan was als secretaresse bij een gerenommeerd accountantskantoor, waar ik omringd was door hoogopgeleide professionals in strakke pakken die een aura van kennis uitstraalden. In deze ondersteunende rol, die soms ook faciliterende taken met zich meebracht zoals het verzorgen van koffie en thee voor de directie, begon ik mezelf onterecht als minder te zien door mijn functie en opleidingsniveau. Dit zelfbeeld hielp me niet verder; het was een onnodige belemmering die ik mezelf oplegde.

“In mijn ogen was succes onlosmakelijk verbonden met een hoge opleiding.”

Waarom leek het alsof alleen de hoogopgeleiden met hun glanzende leaseauto’s en strakke pakken echte carrièresuccessen boekten? In mijn ogen was succes onlosmakelijk verbonden met een hoge opleiding. Hoe kon ik, met mijn MAVO/MBO-achtergrond, ooit mijn plek vinden naast hen? Deze misvatting wortelde diep en begon mijn zelfbeeld te kleuren. Ondanks deze twijfels besloot ik een kans te wagen en solliciteerde ik, vanuit
mijn rol als secretaresse, naar een positie binnen de verkoop binnendienst bij een trendy woonmerk. Ik was nieuwsgierig of een salesfunctie beter bij mij zou passen, omdat ik eerlijk gezegd geen voldoening haalde uit administratieve ondersteuning – het lag simpelweg niet in mijn aard.

De kans werd me gegund! Ik werd aangenomen bij dit gave woonmerk en zo maakte ik in 2008 deze belangrijke carrièreswitch.
Ik kwam terecht in een omgeving met collega’s van vergelijkbaar opleidingsniveau, wat een verademing was na mijn tijd in een kennisintensieve organisatie. Al snel, na het succesvol afronden van mijn proeftijd, ontving ik mijn eerste contract. Ik was opgetogen, wetende dat deze rol mij veel zou brengen.

Echter, niet lang daarna brak er een zware recessie uit, die het bedrijf in moeilijkheden bracht. Veel collega’s werden ontslagen, wat een onuitwisbare indruk op mij achterliet. Gedreven door de angst mijn baan te verliezen, werkte ik extreem hard, vaak onbetaald over, om positief op te vallen. Dit werd opgemerkt door mijn teamleider, die mijn inspanningen waardeerde en besloot dat ik kon blijven.
Deze uiteindelijk tien jaar werkervaring hebben mij intensief beïnvloed. Ik heb er geleerd en gelachen, maar ook gevochten voor mijn positie en momenten van verdriet gekend. Deze periode leerde mij de waarde van goede collega’s en het belang van een welwillende werkomgeving, hoewel er helaas weinig waardering was voor ons harde werk. Ik ondervond wat het betekent om voor een narcistische leidinggevende te werken en deel uit te maken van een scheldcultuur. Desondanks gaf de steun van een geweldig team mij de kracht om door te gaan.

Samen stonden we sterk, maar kwamen we uiteindelijk geen stap verder om verandering te brengen in de manier waarop er met mensen werd omgegaan binnen de organisatie. In een rol als commercieel binnendienst medewerker had je geen stem binnen MT-overleggen als het gaat over personeel, daar was geen ruimte voor.

“Femke, je blijft fulltime werken, of we gaan uit elkaar.'”

In 2014 brak er voor mij een hele mooie tijd aan, ik werd zwanger van onze eerste dochter Roos. Ik zag het helemaal voor me, werk combineren met privé, want ik was er zeker van dat ik niet thuis
wilde gaan zitten en er moest natuurlijk ook gewoon geld verdiend worden om o.a. de woonlasten te betalen en met een kindje erbij is het wel zo fijn dat je leuke dingen kunt blijven doen.
Ik wilde met mijn teamleidster een afspraak maken om het te hebben over mijn contracturen na mijn bevalling. 40 uur werken was namelijk niet mijn wens. Het gesprek werd iedere keer maar uitgesteld en vooruitgeschoven. Totdat ik het idee kreeg dat er iets niet oké was. Ik was inmiddels 25 weken zwanger en had nog niets kunnen regelen voor de kinderopvangdagen, omdat ik niet wist wat er mogelijk was. Uiteindelijk kwam er dan eindelijk een gesprek met mijn teamleidster. Zij had de ondankbare taak om de boodschap namens de directie door te geven ‘‘Femke je blijft fulltime werken, of we moeten uit elkaar. Ik vind het heel moeilijk om je dit te moeten zeggen, maar de directie wil je geen parttime contract aanbieden.” De grond zakte onder mijn voeten weg….. hoe kon dit? Al die jaren hard werken en ik werd bedankt?

Paniek overmande me en tranen rolden over mijn wangen. Ik was dol op mijn baan en stond op het punt om een grote verandering in mijn leven te ondergaan. Het idee dat ik mijn baan zou verliezen was pijnlijk. Overstuur reed ik naar huis en zocht nog diezelfde middag mijn huisarts op. Gezien mijn toestand adviseerde hij: “Blijf daar maar eens even weg, Femke. Je moet jezelf en je kleintje beschermen en tot rust komen.” Ik volgde zijn advies op en meldde me ziek. Het was een onprettige situatie, maar ik besloot dat dit mijn zwangerschap niet mocht overschaduwen.
Ondertussen zocht ik juridisch advies over mijn rechten, dat hielp, want blijkbaar kon niemand binnen de organisatie me duidelijkheid geven, ook de HR-verantwoordelijke niet.  Al snel realiseerde ik me dat een parttime contract niet zomaar geweigerd kon worden. Ik confronteerde mijn werkgever hiermee via e-mail, aangezien ik het gesprek niet persoonlijk durfde aan te gaan vanwege mijn kwetsbare positie. We spraken af om na mijn bevalling verder te praten. En zo geschiedde.

Oprichtster Mindset Makers & Bedreven HR-Professional

”Femke je wordt gemist, we hebben een fout gemaakt.”

Met lood in mijn schoenen liep ik het kantoor voor het eerst weer binnen na maanden te zijn weggeweest. De ontmoeting met mijn teamleidster en de directeur stond gepland. Ik moest dit alleen doen, dat vond ik spannend op dat moment. Ook was ik erg benieuwd naar de huidige stand van zaken. Tot mijn verrassing pakte het gesprek positief uit. “Femke, je wordt gemist, en we hebben een fout gemaakt,” waren de woorden die ik hoorde. Die erkenning van het mij aangedane onrecht was precies wat ik nodig had. Het klonk misschien zwaar, maar zo voelde het wel. We schudden elkaar de hand en ik ontving mijn parttime contract.
Terugkeren naar de werkvloer voelde als een warm bad, omringd door collega’s die blij waren mij weer te zien en ik hen. Toch merkte ik na een aantal maanden weer te hebben meegedraaid dat ik door de directie niet meer volledig werd gewaardeerd. Ik vond dat jammer, maar ik probeerde het los te laten. Ik werd niet meer gevraagd voor de meest uitdagende opdrachten, omdat ik niet elke dag beschikbaar was. Mijn carrière leek op pauze te staan. Toch nam ik hier vrede mee en richtte mijn focus op mijn gezin. Mijn prachtige gezin groeide in 2016 met de komst van onze tweelingdochters, Lotte en Sofie. Het waren, op zijn zachtst gezegd, enkele intense jaren. Drie kinderen binnen twee jaar tijd – voelde als tropenjaren, maar het bracht zoveel moois.

‘Een ernstige wake-up call. Ik besloot dat het tijd was om het beste uit mijn leven te halen!”